23/52 Wędrówka Marty Maureen Lee
Liverpool, rok 1915. Marta Rossi mieszka z kalekim, bezrobotnym mężem i piątką dzieci w ubogiej dzielnicy miasta. Ledwo wiąże koniec z końcem, wszędzie bieda i ubóstwo. Kiedy jej czternastoletni syn Joe zgłasza się na ochotnika do wojska jest zrozpaczona. Zaprzyjaźnia się ze studentką Kate i dziennikarzem Clivem. Mimo pomocy i wsparcia przyjaciół nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanego syna. Poniżana i lekceważona przez przedstawicieli prawa postanawia wyruszyć w pielgrzymkę, by wykrzyczeć swą krzywdę i cierpienie prosto w twarz premierowi.
„Kobiety nie chcą żeby [ich dzieci] były mięsem armatnim, by oddawały życie za ojczyznę, która ich nie żywiła tak jak należy, ani nie wykształciła, a kiedy podorastały, nie znalazła dla nich dobrej pracy czy odpowiedniej opieki lekarskiej w razie choroby.”
Opisana historia wzrusza i budzi współczucie. Każda wojna niesie ze sobą obfite plony bólu, łez, rozpaczy i cierpienia.
Niestety, odniosłam wrażenie, że powieść jest nie dopracowana, pisana na biegu, w pośpiechu. Autorka rozpędza się z jakimś wątkiem, po czym raptownie traci impet, przy czym opisuje szczegółowo zbędne detale.
„Kobiety nie chcą żeby [ich dzieci] były mięsem armatnim, by oddawały życie za ojczyznę, która ich nie żywiła tak jak należy, ani nie wykształciła, a kiedy podorastały, nie znalazła dla nich dobrej pracy czy odpowiedniej opieki lekarskiej w razie choroby.”
Opisana historia wzrusza i budzi współczucie. Każda wojna niesie ze sobą obfite plony bólu, łez, rozpaczy i cierpienia.
Niestety, odniosłam wrażenie, że powieść jest nie dopracowana, pisana na biegu, w pośpiechu. Autorka rozpędza się z jakimś wątkiem, po czym raptownie traci impet, przy czym opisuje szczegółowo zbędne detale.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz